آدم ها فرق میکنند باهم، حتی فرق میکنند با خودشان ، حتی فرق میکنند با ظاهرشان و البته گاهی فرق میکنند با آنچه که در افکارشان هست.
روزی روزگاری علاقه ی خیلی زیادی به نوشتن داشتم، دست به قلم بودم و از هر آنچه که در اطرافم اتفاق می افتاد، قصه ای میساختم.خوش بودم با نوشته هایی که خواننده ای جز خودم نداشتند و راضی بودم از همه ی اتفاقات اطرافم.
قصه های دور و برم ناگهان زیاد شدند و قصه های تلخ روزگار امان را از دلم ربودند.
روزی رسید و من دیگر علاقه ای به نوشتن نداشتم، دلم پر بود و سرم سنگین اما دستم به قلم نمیرفت و حتی قلم نیز همچون سابق روان و بی نقص روی کاغذ نمیچرخید. نمیدانم چرا، چطور و دقیقا چه زمانی دچار این تغییر شدم اما میدانم با خود سابقم فرق دارم، حالا دیگر حرفی برای نوشتن ندارم، شاید هم...؟ نمیدانم شاید هم آنقدر حرف دارم که سکوت کردن و حرف خوردن را به حرف زدن و نوشتن ترجیح میدهم.
آره خروس خوان دیگه خروس خوان اون روزا نیس اصلا...:)