جدای از تمامی مشکلات منطقی فیلمنامه و ضعف های موجود در داستان ، نیما جاویدی از پس کارگردانی و ساختن قاب های خوش رنگ و لعاب که تماشای آن را روی پرده بزرگ (بر خلاف کلیه آثار سینمایی ایرانی در این سال ها) لذت بخش میکند ، به خوبی برآمده است. به خصوص اگر فیلم را همراه علی دهقانی تماشا کنید که البته با کثرتی که این نام و نام خانوادگی در شهری چون یزد دارد کار سختی نیست و شما خواننده محترمِ این بازبینی اگر یزدی باشید قطعا در میان دوستان خود فردی به اسم علی دهقانی یا حداقل علی دهقان را دارید! شکی در این نیست که علی دهقانی که بنده سعادت تماشای فیلم سرخپوست را همراه او داشتم ، نویسنده مشهور وبلاگ خروس خوان است. علی دهقانی متاسفانه از درک این مطلب عاجز بود : در حین تماشای فیلم باید دهان را بسته نگه داشت! و در صحنه افتتاحیه معتقد بود تصاویر به شدت خوفناک هستند یا اصطلاحی که دقیقا خودش به کار برد: چقدر خوف داره...!!!
